ประเทศไทยเป็นหนึ่งสามประเทศหลักในอาเซียน (ร่วมกับอินโดนีเซีย และมาเลเซีย) ที่เป็นแหล่งผลิตน้ำยางธรรมชาติสูงถึงประมาณ 75% ของโลก โดยประเทศไทยเป็นผู้นำที่มีปริมาณการผลิตสูงสุด คิดเป็นปีละ 4.5 ล้านตัน หรือ 37.5% ของโลก ในขณะที่มีการใช้ยางที่ผลิตภายในประเทศประมาณ 0.6 ล้านตัน หรือ 13% ของที่ผลิต ปัจจุบันยางพาราที่ผลิตได้ถูกนำไปใช้ประโยชน์ในอุตสาหกรรมต่าง ๆ เช่น การผลิตยางล้อ ถุงมือยาง อุปกรณ์ทางการแพทย์ บางกันกระแทก เป็นต้น อย่างไรก็ดียางพารากำลังประสบปัญหาราคาตกต่ำ ซึ่งเกิดจากภาวะเศรษฐกิจของโลกที่ชะลอตัวทำให้อุตสาหกรรมต่าง ๆ ต้องชะลอตัวลงตามไปด้วย นอกจากนี้ประเทศที่เคยเป็นผู้นำเข้ายางพาราสำคัญของโลก เช่น ประเทศจีน ได้มีนโยบายส่งเสริมให้เพิ่มการเพาะปลูกยางพาราทำให้ความต้องการนำเข้ายางพาราจากต่างประเทศลดลง รวมถึงหลายประเทศในเอเซีย ได้มีการปลูกยางพาราเพิ่มขึ้น  นอกจากนี้ปัจจุบันได้มีความก้าวหน้าทางด้านเทคโนโลยีในการเปลี่ยนมาใช้ยางสังเคราะห์เพื่อทดแทนยางธรรมชาติในหลายอุตสาหกรรม เนื่องจากยางสังเคราะห์มีต้นทุนในการผลิตถูกกว่า ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงโครงสร้างตลาดยางของโลกอย่างสำคัญ ยางพาราดิบที่ส่งออกไปขายยังต่างประเทศ เมื่อถูกนำไปแปรรูปเป็นผลิตภัณฑ์ ทำให้มีมูลค่าเพิ่ม มีราคาสูงขึ้น ดังนั้นทำให้เกิดการขาดดุลทางเศรษฐกิจ

           ทำอย่างไรประเทศไทยถึงจะเพิ่มการพัฒนาและแปรรูปแผ่นยางดิบหรือน้ำยางพาราให้กลายเป็นผลิตภัณฑ์ที่มีมูลค่าสูงและมีการใช้งานในวงกว้างได้มากขึ้น รองศาสตราจารย์ ดร.ศิริลักษณ์ พุ่มประดับ (ภาพที่ 1) ภาควิชาเคมีเทคนิค ได้รับทุนวิจัยจากสำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมวิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม (สกสว.) และได้สร้างความร่วมมือกับบริษัทเอกชนในการพัฒนา “เสาจราจรล้มลุก” (ภาพที่ 2) จากยางพารา